کیانیان با اشاره به بخش فیلم‌های کلاسیک مرمت‌شده بیان کرد: «در همه جای دنیا، فیلم‌هایی را که در حال نابود شدن است با کمک دیجیتال مرمت می‌کنند و ما هم در ایران فیلم‌ها را مرمت می‌کنیم. در سال‌های اخیر فیلم‌های مهمی از تاریخ سینمای ایران در این بخش مرمت شده و به نمایش درآمده است.

در ادامه یکی از منتقدهای قدیمی سینما میکروفون به دست بر روی استیج درباره سینمای دفاع مقدس گفت: «ژانر که اصطلاح مناقشه برانگیزی در بین منتقدان است از غرب آمده است. برخی اوقات هم این اصطلاح به اشتباه به کار می‌رود ولی به هر حال ژانر جنگی یک ژانر تثبیت شده در همه‌جای دنیاست.»

«در مورد سینمای جنگ ایران، استفاده از عنوان دفاع مقدس بسیار مناسب است چون به وجه عارفانه دفاع اشاره می‌کند.»

«فیلم‌های جنگی ایدئولوژیک غیرایرانی این وجه عارفانه سینمای جنگی ایران را ندارند، بنابراین به کاربردن این اصطلاح بهترین توضیح برای فیلم دفاع مقدس است. «دیده‌بان»، «پرواز در شب» و اصولا ابراهیم حاتمی‌کیا و ملاقلی‌پور شروع‌کنندگان این نوع فیلم‌ها در سینمای ایران بودند. بی‌تردید چه فیلم‌های حاتمی‌کیا را دوست داشته باشیم یا دوست نداشته باشیم، او یکی از مهم‌ترین فیلمسازان سینمای ایران است.»

پس از این صحبتها بود که « گلمکانی » فرصت را غنیمت شمرد و حرف دلش را با کنایه به حاتمی کیا اینطور زد: «این فیلم مربوط به زمانی است که حاتمی‌کیا بیشتر فیلم می‌ساخت نه اینکه جنجال به پا کند! او در سال‌های اخیر از هر فرصتی برای جنجال استفاده می‌کند ولی من هنوز هم آن حاتمی‌کیا را بیشتر دوست دارم. می‌خواهم برادرانه به او توصیه کنم که فیلم‌هایش را بسازد، چون وقتی جنجال به پا می‌کند برای منتقدان قضاوت درباره فیلم‌هایش را سخت می‌کند. حتی برای دوست دارانش.»

پس از این حرفها  بود که نوبت به حاتمی کیا رسد؛ او در سخنانی گفت: «من همیشه در زمان حال زیسته‌ام و به آنچه اتفاق افتاده واکنش نشان داده‌ام. زمانی که «دیده‌بان» را ساختم، موج عقب‌نشینی‌ها شروع شده بود. فضایی که در این فیلم مطرح است، یعنی آن خط حامل یا احساس من به عنوان فیلمساز، نسبت به آن دوران است. بخشی از جامعه نمی‌خواستند فیلم‌های مرا ببینند و از فیلم «از کرخه تا راین» بود که من شناخته شدم. آن جوان ۲۷ ساله الان ۵۷ ساله است.

«من واکنش‌هایم مانند فیلم‌هایم است. یعنی آنچه که بروز دادم از فیلم‌هایم می‌آید. من از پارسال تا کنون چهارصد روز است که صحبت نکرده‌ام اما یک جمله من می‌تواند موج به راه بیندازد و فقط من نیستم که از این حرف‌ها می‌زند. آن جوان ۲۷ ساله الان ۵۷ ساله است. در حال حاضر پدربزرگ هستم و مسائل دیگری برایم مساله است.»

«من هیچ‌وقت نمی‌نشینم فیلم‌های خودم را ببینم چون برایم بسیار عذاب‌آور است! از فیلم‌خانه ایران بسیار متشکر هستم که این فیلم‌ها را مرمت می‌کنند چون اگر این کار را نکنند، بچه‌های ما وقتی نسخه های قدیمی این فیلم‌ها را می‌بینند فکر می‌کنند از دوران چارلی چاپلین عقب‌تر است، چون فیلم‌های چاپلین شفاف‌تر و فوکوس‌تر از فیلم‌های ماست.»